Bíodh mar a Thiocfaidh

Trí cóipeanna den dhírbheathaisnéis chéanna a bhfuaireas i measc na mbronntanas Nollaig. Is dócha gur cheap na bronntóirí go raibh rud éigin sa scéal a mbeinn ábalta reiléiteáil leis. Agus bhí an cheart acu mar bhí eachtra lárnach sa leabhar úd a spreag cuimhní im' aigne ar chómhrá cinniúnach a bhí agam anseo sa bhaile roinnt blianta ó shin.

Bhí Jonathan (nó Seánán mar a thugann sé air féin nuair a bhíonn sé ag gaeilgeoireacht) sa chéad bhliain in UCC. Bhíomar ag caint mar gheall ar fhear éigin a bhí i mbéal an phobail ag an am nuair a dúirt mé faoi: "Arra, ná fuil an boc úd chomh camógach le Graham Norton. D'fhéach Jonathan go géar orm ar feadh cúpla soiceand sara d'fhreafair sé. Seo mar a lean an comhrá -

Jon: Cad a cheapfá dá ndéarfainn leat go raibh duine 'camógach', do rogha focal, sa tigh seo?

Mí: An bhfuil tú a rá liom go bhfuil ......?

Jon: Táim.

Mí: go bhfuil .... duine .....aaamm?

Jon: Sea, duine aerach.

Mí: Sa teaghlach seo?

Jon: Sin é agat é.

Mí: Há! Bhí a fhios agam.

Jon: Bhí a fhios agat?

Mí: Bhuel, chun na fírinne a rá, ní rabhas cinnte, ach bhíos amhrasach - Charles.

Jon: Charles?

Mí: Sea. Charles. (an mac is sine - "Call me Charles, I don't fancy Charlie" -eisean). Bíonn sé ró-fhearúil, ró-macho. Eisean agus a chuid rugair. Agus an t-obseisiún mífholláin a bhíonn aige i gcúrsaí corpfhorbartha. Agus an t-am go léir a chaitheann sé sa gym ag pumpáil iarainn. Ná fuil fhios againn gurb é an spórtlann príomh- ghnáthóg lucht na n-aerach. Ná bhfaca é ós comhair an scatháin agus é ag fleisceáil na matán. Ná......

Jon: A Dhaid.

Mí: Hu! ní féidir an dullamullóg a chur ar t'athair chomh fuirist sin, baidhe.

Jon: A Dhaid, ná n-éisteofá liom. Ní hé Charles atá i gceist in aon chor - ach mise.

Mí: TUSA ?

Jon: Mise.

Mí: Ó!

Sé an rud faoi nach raibh, agus nach bhfuil aon ní luasc-thónach, lag-rostach, campach ag baint le Jonathan in aon chor. Cé go mbíonn sé dea-ghléasta pointeáilte i gcónaí tá sé coimeádach go leor ina iompar agus ina rogha éadaí. Ní thaitníonn an cleas amharclannúil péacógach leis mar deir sé go dtugann siad an íomhá mhícheart agus nach cabhraíonn siad le normálú an aosa aerigh. Is ait an rud é ach is é Jonathan an duine is normálta ar fad dem' ochtar clainne mi-bhuíche mi-mhúinte. Is cuimhin liom nuair a chuas chun tacaíocht a thabhairt dó ar an bhflóta aerach i mórshiúl Naomh Pádraig, ba mise a chaith an t-léine le:

"Ní amháin Gaelach ach Aerach chomh maith;
Ní amháin Aerach ach Gaelach chomh maith".

Ní raibh Jonathan sásta an léine a chaitheamh mar dar leis bhí an mana ábhairín gríosaitheach. Ambaist. Gríosaitheach nó greannmhar, n'fheadar, ach ní mholfainn d'éinne t-léine a chaitheamh ar chúl trucaile is é ag taisteal trí lár chathair Chorcaí i mí an Mhárta. Bhíos fliuch báite siocaithe reoite. Seachtáin amháin a thóg sé chun an taom casachtach smugach smaoiseach a chur díom.

Agus cad a cheap an teaghlach agus na comharsain nuair a chualadar faoin teacht amach agus conas mar a ghlacadar leis an scéal - inseoidh mé daoibh sa chéad bhlagmhír eile.

Dar ndóigh b'é an leabhar "Come What May" le Donal Óg Cusach an t-iománaí Corcaíoch a spreag mé chun na smaointe seo a roinnt libh. B'fhiú é a cheannach.

Uainn go léir anseo in #37 "Chetwynde Downs" - - - Slááán Tamall

FRC