Dinnéar na Nollag

Tá sé thart, baochas le Dia, thángamar slán as. Dinnéar na Nollag. An teaghlach núicléach mífheidhmiúil i gcuibhreann a chéile in ollchnapán pléascach amháin de mhais chriticiúil. Bhí eagla orm go mbrisfeadh cath dearg amach arís idir Charles agus Daphne ag bord na fleá. Táim buíoch dár dtaidhleoir oilte, Jonathan as an gcómhrá a stiúradh go haclaí sciliúil ón scailtín fíona tríd na míosa éagsúla go dtí na licéir milse ag deireadh an fhéasta gan dul i dtranglam i bhfochais na polaitíochta. Bhíos féin ana-chúramach fén méid dí a chaitheas siar, mar sin bhíos ábalta guaim a choimeád ar mo theanga theasaí.

Bhíos ag cuimhneamh ar dinnéar na Nollag roinnt blianta ó shin. Seo tuairisc a phostálas ar dtúis ar Chlár Plé Beo i mí na Nollag 2002. Nach fugit an tempus?

"Ó, a bhuí le Dia, tá sé thart – séasúr na Nollag, an strus!, an stró!. Is dócha go rabhamar go léir neirbhíseach is an teaghlach núicléach uilig brúite timpeall an bhoird le haghaidh dinnéar na Nollag.

Bhí Seánie Fogarty, “Seánie Tatú” inár dteannta don chéad uair. Agus Charles díreach thar n-ais ó Terra Australis le blas garbh gránna srónach Astrálach ar a bheola. (“Call me Charles, I don’t fancy Charlie” – eisean). Atmaisféar straidhneáilte a gheofá i seomra feithimh an fhiaclóra le braith. Jonathan, an lead aerach, ag iarraidh ábhair neodracha neamhurchóideacha a árdú i gcomhair cómhrá. Seánie ina thost, ag gliúcaíocht timpeall chun a fháil amach conas a láimhseáilfimís an sceanra. Na baill óga ag sgigireacht lena chéile. Mise ag síorthairiscint buidéal fíona timpeall an bhoird gan gá, chun deis a thabhairt dom féin mo ghloinne féin a athlíonadh. Ar a laghad ní raibh Charles ag ól alcóil, sú torthaí a bhí á slogadh siar aige, ní chreidfeadh a shean chomrádaithe sa chlub rugbaí é. Thosnaigh sé ag seanmóireacht fé cé chomh tábhachtach is a bhí biaréim cheart i gcomhair an sláinte fadtéarmaigh. Huh! sláinte fadtéarmach?, dochreidte!, agus an fear céanna chomh dorcha griandóite le bundúchasach Astrálach. Ach choimeádas an teanga faoi smacht, níor chuireas an cheist ar chuala sé riamh fé ailse craicinn.

Bhíos ag súil go dtabharfadh Charles neamháird iomlán ar Seánie, ach nár thosnaigh sé ag caint go cáirdiúil leis, dá fhiosrú féna chuid tatúanna. Mar sin, agus an mharóg á alpadh síar againn, bhí orainn éisteacht le mionsonraí pianmhara mar gheall ar pholladh colainne agus a leithéid, nó ealaín na colainne mar a thug Seánie air. Ansan d'éirigh sé ina sheasamh is dúirt go dtaispeánfadh sé deashampla den ealaín chéanna dúinn. – Tost tobann – cá raibh an mórshaothar seo i bhfolach?, an raibh Seánie chun an léine a tharrac aníos, nó na treabhsair a tharrac anuas? Ach díreach in am thosnaigh jAc Cloudburst Bartholomew, an béibí, ag béicigh óna chliabhán.

Díreach i ndiaidh an dinnéir, scaitearálamar, amhail treabh na dTincéirí (lucht siúil) tar éis Aonach an Phoic, scaipeamar i ngach treo, gach éinne lena leithscéal féin. D’éilíos leis an mbuidéal Drambuie im' ghlac agam isteach anseo go dtí m’oifigín, mo thearmann sábháilte mar a bhfuil mo bhonzai marbh thall sa chúinne, m’aerghiotár ar crocadh ansan ar an bhfalla, agus ar an deasc díreach ós mo chomhair amach, an scáileán taibhseach a osclaíonn dom iontais gliondracha na cruinne."

Is mór an athrú atá tagtha ar an saol agus ar shaol Sheánie go háirithe ó shin. Níl aon chomhairle dea-bhéasa ag teastáil uaidh i gcomhair rialacha boird anois agus siléar cuimsitheach de scoth an fhíona á chrinniú aige. Luibíní óir cufa a bhíonn á dtáispeáint aige anois in ionad tatúanna.

Uainn go léir anseo in #37 "Chetwynde Downs" - - - Slááán Tamall

FRC