Socraithe Maireachtála sa Mews

"Ó is salach gránna an téarma úd, is fuath liom thú", is bhuail sí an doras amach ag pusaíl goil. Níorbh í an béarlachas a bhí ag déanamh tinnis di faraoir nuair a bhí sé de mhí-ádh orm tagairt a dhéanamh di a bheith ag "seaiceáil suas" (nó 'shacking up' mar a déarfadh fear na Gaeltachta) lena pairtnéir. B'shin Jocelynn, dar ndóigh, nó Lynn mar a thugann sí anois uirthi féin , an t-aon bhall dem' ochtar áil a bhíonn cúpla nóimeat le sparáil aici anois is arís chun labhairt lena hathair. Agus anois níl sí ag caint liom in ao'chor.

Bhuel, ní rabhas ach ag iarraidh a dhéanamh amach, go séimh discréadach, cén sort socraithe a bhí eatarthu. Seo mar a bhí an comhrá:

"Aaaamm! bhuel, is féidir a rá go bhfuil aaamm tuiscint eadrainn - sea tuiscint."

"Tuiscint? cén sort tuiscine? cleamhnas an ea? Ní fheicim fáinne ag glioscarnaigh ar an méir."

"Bhuel, nílimid geallta go foirmeálta má thuigeann tú leat mé."

"Conas san?, ní thuigim."

Ó, a Dhaid, nach dtuigeann tú sa lá atá inniu ann ní bhíonn daoine geallta go dtí go mbíonn gach rud socraithe agus curtha in áirithint - séipéil - óstán etc. Agus nílimid in achmhainn fiú bheith ag smaoineamh ar na costaisí fíochmhara.

Há, na costaisí?, nach ar ghuaillí t'athar a bheidh an t-ualach san ag titim. Agus abair liom; an bhfuil aon saghas scála ama i gceist agaibh leis an dtuiscint neamh-fhoirmeálta seo?

Á!, lig dom in ainm Dé - táimid óg fós.

Óg - is fíor san, bail ó Dhia orthu. Baois na hóige. Ach ní mhaireann an óige. 'Sé an nós a bhíonn anois acu sna bolaí seo, ná go dtéann leannáin chun maireachtaint lena chéile. Bíonn siad sona sásta ar feadh i bhfad go dtí go mbeartaíonn siad nár mhiste údárás agus beannacht na Vatacáine a bheith acu chun a gcaidreamh a dhaingniú. Is minic gur teacht séasúr na gcéad chomaoineach a bhíonn mar spreagadh acu. Bíonn pósadh gairéadach gáifeach agus bainis mhíchuíosach acu le leath de dhaonra an chondae i láthair. Agus naoi nó deich mí tar éis dóibh geallúint sollúnta a thabhairt ar altóir Dé go bhfanaidís le chéile go dtí go scarfaidh an bás óna chéile iad - bíonn siad scartha glan óna chéile gan aon lámh chúnta ón Spealadóir Scanrúil.

Ar aon nós thar n-ais go dtí an t-agallamh - chuas ar mhalairt conaire:

"Ce atá i mbun na léinte a iarnáil sa tigh?"

"What?"

"Cé agaibh a dheineann na léinte a iarnáil?"

"Bhuel, aaamm, roinnimid cúraimí."

"Agus cén cúraimí a bhíonn airsean?"

"Aaaamm! cuireann sé amach an bruscar agus.........lomann sé an phlasóg."

Á! níl ré na ridireachta thart fós, ambaist. Tiománann Harold an bruscarán rothaí ón gcúldoras timpeall an tí uair gach ré seachtain mar chleactas aclaíochta. Nach méanar dó. Agus gearrann sé an ciarsúr de phlasóg fiaileach atá acu. Sin gaisce an ghiolla gan aon agó.

"Táimid i ngrá lena chéile, sin an rud is tábhachtaí" ar sise. Cad eile atá ag tastáil?

"Grá? An bhfuilir cinnte ná fuil ag tastáil uaidhsean ach céile córach leapan agus au pair áisiúil chun na stocaí a meaitseáil ón dtriomadóir"

Chuir san an lasair sa bharrach i ndáiríribh. Is dócha go rabhas ró-gharbh léi. Ceannóidh mé brontannas dóibh ámarach. Raghaidh mé go dtí Outdoor Life Choice, an ionad garraíodóireachta áitiúil amárach agus ceannóidh mé tobán bláthanna mar bhronntanas athmhuintearais dóibh. Leis an aimsir atá againn fé láthair ní mór na soithigh úd a uisciú uair sa ló ar a laghad. Tabharfaidh san jab eile do saineolaí an stocmhargadh úd Harold.

Uainn go léir anseo in #37 "Chetwynde Downs" - - - Slááán Tamall

FRC